É unha substancia que se engade intencionadamente aos alimentos coa intención de modificar algunhas das súas características organolépticas, estabilizar o seu aspecto, modificar o seu pH para prolongar a vida útil protexéndoos fronte aos microorganismos.
Para que unha substancia se poida autorizar como aditivo debe cumprir unha serie de requisitos moi estritos. Todos os aditivos foron avaliados pola European Food Standard Agency (EFSA) onde se lles someteu a minuciosos estudos, que verificaron que son realmente necesarios e que as doses autorizadas non poden causar ningún efecto prexudicial.
En España admítense unicamente os aditivos aprobados pola Comunidade Europea. Detrás da normativa de aplicación e dosificación para os aditivos, hai un grupo de expertos que os manteñen en observación permanente e están preparados para avalialos de novo sempre que sexa necesario e despois dos novos datos científicos.
Na etiqueta dos produtos envasados que compras, aparece un código (p. ex.: L-330) que che está a indicar os tipos de aditivos que contén ese produto alimenticio. Para a identificación dos aditivos séguese a numeración asignada pola UE, que vai precedida pola letra E (de Europa) e un número que indica o tipo e a función do aditivo.
Tomado de Farré R, Barberá R. Aditivos alimentarios. En: Gil A. Tratado de nutrición, 2º ed. Madrid: Médica Panamericana, 2010.
Sabías qué?
A famosa lista de aditivos do "Hospital de Villejuif" ou do "Hospital de Majadahonda" é unha información falsa e alarmista sobre os aditivos. Foi desmentida reiteradamente entre os medios de comunicación. Entre os seus erros máis rechamantes, están a de considerar o L-330 (ácido cítrico) como o aditivo máis perigoso. Aínda sendo errónea, actualmente difúndese en certos sitios da rede Internet que manifestan a súa preocupación por temas de saúde e ecoloxía.
Os colorantes
Un colorante é un aditivo alimentario que se emprega principalmente para engadir ou restaurar a cor dun alimento. Algúns son naturais como os pigmentos de verduras e froitas (como o zume de remolacha e o aceite de cenoria) ou de sementes e especias, como o pemento e o azafrán; ou a clorofila para as gomas de mascar e xeados.
Dende a antigüidade, os colorantes tiveron un importante papel simbólico e emocional. O azafrán utilizouse frecuentemente nos alimentos dende a antigüidade, e forma parte de moitos pratos tradicionais en Europa, Oriente Medio e Asia.
España é un importante produtor do pigmento natural obtido da cochinilla. É un dos máis resistentes e estables.
A tartracina (E-102) é un dos colorantes sintéticos máis utilizados como substituto do azafrán. A pesar de relacionárselle coa síndrome de déficit de atención con hiperactividade se se utiliza simultaneamente con benzoatos (E-210 a E-215), con síntomas de intolerancia en persoas sensibles ou con alerxias en moitos dos casos as probas non son concluíntes.
Os colorantes son moi utilizados en xeados, caramelos, xelatinas, etc. Tamén no queixo e a margarina se adoita empregar o annato, que lles dá a súa característica cor amarela.
O caramelo é, con moito o colorante natural máis usado (arredor do 90% dos colorantes engadidos). Úsase sobre todo en bebidas de cola, ron e coñac.